در کوچه برای مردم دل می سوزانند و در خانه از خانواده دل می سوزانند و در ظاهر هردو "دل سوختن" است اما این
کجا و آن کجا؟
به قصه سیاهی فلفل و خال مه رویان می ماند این دل سوزی! منصفانه اگر بخواهیم در باره این قبیل آدم ها داوری کنیم یک 20 دارند
و یک
– 0-، به شخصیت اجتماعی شان
باید آفرین گفت و نسبت به شخصیت خانوادگی شان باید تاسف خورد و البته یاد شان آورد
که سکه شخصیت خویش را چنان باید بسازند که روی خانه مثل روی بیرون از خانه شود.
سخن گوهر بار امام
رضا(ع):
مولا امام رضا (ع) در این باره می فرمایند: "نیکوترین مردم از نظر ایمان، خوش خلق ترین و با لطف ترین آنها نسبت به اهل خویش است" یعنی در ترازوی ایمان هم سنگ محک، سنگ سنگین محک، اخلاق خانوادگی است. به یاد آوریم ماجرای به خاک سپاری یکی از اصحاب را توسط رسول مکرم(ص) که مادرش به شوق، به پسر مرحومش از"بهشت گوارا" گفت چون پیامبر(ص) او را در گور نهاده بود اما از پیامبر(ص) شنید که اورا گور به سختی می فشارد چون نسبت به اهل بیت خویش ، اخلاقی خوش نداشته است.
