آمریکا در طی جنگ با ملل مختلف خصوصا در جنگ با ایران هنگامی که احساس ضعف می کرد و توان مقابله با رزمندگان اسلامی را در خود نمی دیدید، دست به دامان سلاح های شیمیایی می شد و برای اینکه خود را پیروز جنگ نشان دهد اقدام به این جنایات فجیعانه می زد و مردم مظلوم را غرق در خاک و خون می کرد.

سلاح هایی که این دولت گرگ صفت ناجوانمردانه در مقابل بشریت استفاده می کرد، مردانی را برای همیشه زمینگیر کرد و دردهایی را در سینه هایشان کاشت که نسل های بعد نیز باید تاوانش را بپردازند.
از سوی دیگر به کارگیری سلاح های شیمیایی از سوی این کشورها، در حالی صورت می گرفت که آنها جزو دوازده کشور امضاء کننده پروتکل ژنو در مورد منع استفاده از سلاح های سمی خفه کننده و ترکیبات با کتریولوژیک قرار داشت. به موجب این پروتکل که در تاریخ هفدهم ژوئن 1925 تصویب شد، دولت های امضا کننده پذیرفتند به کار بردن گازهای خفه کننده و شبیه آن را ممنوع بدانند. ممنوعیت یاد شده، شامل وسایل جنگی و میکروبی می شد و آنها ملزم به رعایت بندهای پروتکل بودند.

در این برهه از زمان که در حال مذاکره با کشورهایی هستیم که بیشترین سابقه کاربرد جنگ‌افزارهای شیمیایی علیه شهروندان کشورهای مختلف جهان را در کارنامه خود دارد، چگونه می شود اعتماد کرد؛ افرادی که هیچگاه به وعده های خود عمل نکردند و هر زمان در میدان نبرد نیرو و نفس کم می آوردند دست به اقدامات فجیع و ضد حقوق بشر می زنند.